Circulaire economie gaat toch over het hergebruik van materialen? Dat heeft toch niets met de uitzendbranche te maken? Toch wel.
Lineair: de aarde opeten
In de oude lineaire economie worden goederen door de keten heen verbruikt. Van boven naar beneden. Lineair. Hiermee worden de producten en dus de aarde steeds een beetje meer ‘opgegeten‘ (zie overzicht hieronder). Dat model heeft lang goed gewerkt, maar dat gaat nu niet meer. We gebruiken meer dan de aarde geeft en dat is niet langer houdbaar.
Circulair: hergebruik
Naast de lineaire economie is er de circulaire economie, hierbij is sprake van een kringloop. Dus geen opeten en verbruiken, maar doorgeven naar de volgende in de keten. Duurzame productie, duurzaam gebruik. De producten gaan niet verloren, maar worden hergebruikt in de één of andere vorm:
Human resources
Vaak wordt er bij circulaire economie alleen aan echte grondstoffen zoals hout of olie gedacht. Maar de gedachte gaat ook op voor andere resources. Human Resources. Het oude Personeelszaken is omgenoemd naar Human Resources. Met de daarbij behorende gedachten over grondstoffen. Grondstoffen verwerk je in je product.
Ik denk dat dat geen goede gedachte is. Dit past niet meer bij onze tijd. We moeten anders naar medewerkers kijken. Medewerkers zijn Medemensen, en zo moet je ze ook behandelen. Niet alleen vanwege een ethisch perspectief maar ook economisch gezien.
Lineair in de Flex
Laten we als voorbeeld een medewerker in de logistiek nemen. Een medewerker die fruit in- of ompakt. Vaak zijn het arbeidsmigranten die dit werk uitvoeren. Vele maanden van huis om hier hun geld te verdienen. Wonend in ‘Polen-hotels’. Hard werkend in sectoren die wij (autochtonen) niet leuk vinden. Werk waar we te hard van slijten, werk waar we op van raken. Opbranden. Als grondstof verbruikt worden. Met moeite het pensioen halend. Restafval.
Circulair in de Flex
Ik denk dat het ook in de Flex anders kan. We kunnen mensen in een arbeidsproces zich laten ontwikkelen. Niet als brandstof (resource) met steeds ‘een hapje eruit’ laten werken totdat men op is, maar ze laten groeien. Van inpakker tot specialist ‘zacht fruit’. Hen trots laten zijn op hun prestaties. Zoveel toegevoegde waarde creëren, zodat ze zelfs in vaste dienst kunnen worden genomen.
Daarnaast huisvesten we hen niet in afgedankte woningen (dit gebeurt overigens steeds minder, omdat de migranten dat niet accepteren en dan niet meer komen werken), maar in een nette omgeving. Er is wat te doen ‘s avonds. Gelegenheid om zelf te koken, wassen te draaien en te recreëren. Het lijkt steeds meer op een soort hotel of glamping (glamorous camping).
Is het rendabel?
Ook in die ‘circulaire’ situatie zijn er partijen die geld verdienen. Misschien op de korte termijn iets minder dan degenen die de arbeiders ‘opgebruiken’, maar ze halen op de langere termijn zeker een goed rendement. De uitzendorganisatie krijgt de waardering die het in veel gevallen verdient, want ze bieden echt toegevoegde waarde.
De inleners tevreden, de uitzendkrachten tevreden, de verhuurder tevreden. Niet verbruiken, maar upcyclen (= het product wordt niet minder, maar beter. Er wordt waarde toegevoegd.)
Win – Win – Win
De inlener krijgt medewerkers die steeds beter in hun vak worden en meer betrokkenheid voelen. De uitzendkracht heeft plezier in zijn werk, wordt gewaardeerd en wordt trots.
De verhuurder is in contact met de uitzendkrachten en de buurt. Ze lossen samen problemen op en leren van elkaar. Het onroerend goed wordt steeds beter, en sluit beter aan bij de behoeften van de verschillende betrokkenen.
Ik zie een nieuw businessmodel met alleen maar winnaars. Niet zonder inspanning, maar wel in alle ketenen waarde toevoegend.
- Wie durft de uitdaging aan? Bel me om hier verder over te praten.
Michel Matthijsse, bedrijfsovernameadviseur in de Flex bij TMCF.
